kto kogo prowadzi,
a kto kogo wyprowadzi
w pole – na pustynne miejsce
do ogrodu – gdzie nie było grobu
i śmierci
położono ziarno do grobu pośrodku ogrodu
- posadzono w nim krzyż
i wyrósł
wrósł
zaowocował śmierci śmiercią
życiem i wolnością
która nie jest bezmyślnością
mogę i chcę – czy wolno?
„chcę” ograniczone „mogę”
a mogę chcieć mogąc
gdy jestem uwolniony
z przymusu „muszę”
mogę przetrwać Wielki Post
albo
mogę przeżyć Wielki Post
Ks. A.H.
chory zrozumie chorego?
czy poczuje ulgę uzdrowionego?
pytanie na akademii życia
zadał dzięcioł tłukąc w drzewo
do osła upartego jak kolega
bo przecież „co wszyscy chcą od niego”?
połknę tabletkę zapomnienia
popiję wodą palącą sobą
i odlecę
albo odejdę
lub zostanę
ale co wtedy ze mnę będzie?
upartym osłem wiedzącym wszystko
o innych
o ich stanie i dobrostanie
tylko zapominającym, że jest piekło i niebo
które jest blisko jak tchnienie JEGO
Ks. A.H.
podałeś mi rękę
mam młotek i gwoździe
swoje tezy wyzwolenia
sam przybiję do drzwi
zamkniętej katedry serca
podałeś mi siebie
mam plan, nawet biznes
który przyniesie korzyści
w wolnym handlu sercem
podałeś mi kotwicę
krzyżem chwytającą duszę
spadającą do otchłani;
lecz czy uchwycę się skraju płaszcza
który opadł na ziemię?
zanim noc zagada ciemnością
o świcie kolejnej szansy
rozrywany scalającą zmiennością
poniosę swoje ciężary – jeszcze trochę
aż pojmę, że bez Ciebie stoję nad grobem
Ks. A.H.
potknąłem się o moje rosnące ‘ego’
zagapiłem się myśląc ‘co ludzie powiedzą’
a tu na skraju dnia
zobaczyłem twoje diamentowe oczy
kochana i delikatna
czuła i bliska
samotna owieczko,
którą wiatr doświadczeń wysmagał
a noc była codziennością...
wiem, że cierpisz i wiem, że tęsknisz
ale nie bój się iść za Dobrym Pasterzem
wiem, że błądzisz i wiem, że płaczesz
ale oddaj się Lekarzowi serc i dusz
idziemy Drogą co jest drogą
dzień po dniu odkrywania do ostatecznego spotkania
gdy poznamy jak zostaliśmy poznani
odwieczną Miłością ukochani...
wiara to relacja ufnej miłości
a nie przyzwyczajenie w religijności
Ks. A.H.